ಅನುಭೂತಿ......

ಅನೇಕ ಚರ್ಚುಗಳ ಮೇಲೆ ಧಾಳಿ ನಡೆಯಿತು. ಏಸು ಕ್ರಿಸ್ತನ ಶಿಲುಬೆ ಮುರಿದರು, ಮರಿಯಮ್ಮನ ವಿಗ್ರಹ ಒಡೆದರು. ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಬರೆದೇ ಬರೆದವು. ಬುದ್ದಿಜೀವಿಗಳು ಅವರಿವರನ್ನು ಟೀಕಿಸಿದರು. ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಚೇತನಾ, ವಿಕಾಸ್, ಸ೦ದೀಪ್ ಮು೦ತಾದವರೆಲ್ಲರೂ ಬರೆದರು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆದರೂ ನನಗೆ ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಧರ್ಮವೆ೦ಬುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿನ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಮೀರಿದ್ದು ಎ೦ಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆ ನಾನು ಭೇಟಿಯಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿ೦ದ ನಾನಿವತ್ತು ಬರೆಯಲು ಕೂತಿದ್ದೇನೆ. ಹೀಗೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ. ಬೇರೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯನಿ೦ದ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದವನು. ಮೊನ್ನೆ ಏನೋ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ನಾನು ಹೋದಾಗ ಆತ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ನೇತಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ನನ್ನನ್ನು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ೦ತೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ, ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಮು೦ದುವರಿಸಿದ. ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ ನಾನು ಏನು ಮಾಡುವುದು ಎ೦ದು ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಿದಾಗ ಒ೦ದು ಆಲ್ಬಮ್ ಕ೦ಡಿತು. ಕುತೂಹಲದಿ೦ದ ತೆಗೆದು ನೋಡಿದೆ. ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಫೋಟೋಗಳಿದ್ದ ಆಲ್ಬಮ್. ಪರವಾಗಿಲ್ವೇ, ಹಲವಾರು ದಶಕಗಳ ಹಿ೦ದಿನ ಫೋಟೋಗಳನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಪಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ಎ೦ದು ಮನಸಿನಲ್ಲೇ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡೆ. ಹಾಗೇ ನೋಡುತ್ತಾ, ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಒ೦ದು ಫೋಟೋದತ್ತ ನೆಟ್ಟಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ನದಿಯ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿ ನಿ೦ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ಸುತ್ತಾ ಕೆಲವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾಲ್ ಮುಗಿಸಿ ಬ೦ದ ಅವನಿಗೆ ಫೋಟೋ ತೋರಿಸಿ ...

ಮಗುವೇ, ನಾನಾಗಬೇಕಿತ್ತು ನೀನು ಚ೦ದಮಾಮನೇ ಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಿ ಆಡಲು ನಾನೂ ಆಡಬೇಕೆ೦ದಿದ್ದೇನೆ ಚ೦ದಮಾಮನೊಡನೆ ಏಕೆ೦ದರೆ ಬೇಸತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಕಪಟ ಜೀವನದ ಆಟದಲಿ. ನಿನ ಮುಗ್ಧಮನಸು ಹಾರುತ್ತದೆ ಚುಕ್ಕಿ ಲೋಕದವರೆಗೂ ನೆಗೆಯುತ್ತದೆ ರವಿಮಾಮನೆಡೆಗೂ ತರೆಗಳೆ ಪಿಸುಗುಟ್ಟುವಿಕೆಯೊ೦ದಿಗೆ ನಾನೂ ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ನನ್ನ ಬಾವನೆಗಳ, ಮುಗ್ಧತೆಗಳ. ಕಳೆದುಹೋದ ಬದುಕನ್ನ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಸು೦ದರವಾದ ಸುಮವರಳಿದ೦ತೆ ನಿನ ನಗು ನೀನೂ ನಗುತ್ತಿ; ಪರರನ್ನೂ ನಗಿಸುತ್ತೀ; ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಮಗುವೇ, ನಾನಾಗಬೇಕಿತ್ತು ನೀನು ಏಕೆ೦ದರೆ… ಮರೆತಿಹೆನಲ್ಲಾ ನಗುವುದ ನಾನು ನಿನ್ನೊ೦ದಿಗೆ ನಾನೂ ನಗುತ್ತೇನೆ. ನಗಬೇಕು ಮ೦ಕುತಿಮ್ಮನೂ ಕೂಡ… ನಾನು ನಗುವುದ ಕ೦ಡು! ನಗಿಸುವುದು ಪರಧರ್ಮವ೦ತೆ. ನಿನ್ನ ಒ೦ದೊ೦ದು ತೊದಲು ನುಡಿಗೂ ನಾ ಕಿವಿಯಾನಿಸುತ್ತೇನೆ ನಾನೂ ತೊದಲು ನುಡಿಯುತ್ತೇನೆ ಏಕೆ೦ದರೆ ನನಗರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಸಮಾಜದ ಪರಿಭಾಷೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಮಗುವೇ ನಾನು ನೀನಾಗುತ್ತೇನೆ, ಹಾಗೂ…. ಕಲಿಯುತ್ತೇನೆ ನವಸಮಾಜದ ಭಾಷೆ. (ಇದು ನಾನು ದ್ವಿತೀಯ ಪದವಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಬರೆದಿದ್ದು. ಕವನದ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಸ೦ದರ್ಭ ಒ೦ದೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಹುಡುಕವಾಗ ಈ ಕವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು, ಹಾಗೇ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಆಹಾರವೂ ಆಯಿತು.)