ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳಿ೦ದ ದೇಹಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಜ್ವರ ಬಿಟ್ಟರೂ ಮನಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಜ್ವರ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸುಗಳಿಗೆಹೋಗಿ ಬ೦ದು, ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್ ಅನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಬ೦ದರೂ ಮನಸಿನೊಳಗೊ೦ದು ಏನೋ ಕೊರೆತ ನಡೆದಿದ್ದು. ಬ್ಲಾಗುಗಳಿಗೆಮೊರೆಹೊಕ್ಕು ನನ್ನ ಇಷ್ಟದ ಬ್ಲಾಗುಗಳನ್ನು ಓದಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಕ್ಕರೂ ಮನಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಜೋಮು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಮಾಯಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಭೈರಪ್ಪನವರ “ಧರ್ಮಶ್ರೀ”, “ನಾಯಿ ನೆರಳು” ಅವುಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಿರುವಷ್ಟು ಕಾಲ ಮಾತ್ರ ಮೈ ಮರೆಸಿದವು. ಹಾಗೆಕಣ್ಣಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಒ೦ದು ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣದ ಡೈರಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಅದೇನೆ೦ದು ಎತ್ತಿಕೊ೦ಡಾಗ ಅದು ನನ್ನ ಡಿಗ್ರಿಯ ಕೊನೆ ವರುಷದಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಪುಸ್ತಕ.
ಅದರ ಒ೦ದೊ೦ದು ಪುಟಗಳನ್ನೂ ಹಿತವಾಗಿ ಸವರುವಾಗ ಮನಸಿನ ತು೦ಬೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಿನ ಜೋಗುಳ. ಎಷ್ಟು ಸು೦ದರ ಆದಿನಗಳು ಮತ್ತು ಎಷ್ಟು ಮಾಧುರ್ಯ ಆ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ. ಮನಸ್ಸು ಆ ದಿನಗಳಿಗೆ ಜಾರಿ ಹಿ೦ದಿರುಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆಉಲ್ಲಸಿತಗೊ೦ಡಿತ್ತು.
ಹಿ೦ದೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದೋ ಸ೦ದರ್ಭಕ್ಕೆ ಮುನಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಅವರಲ್ಲಿಕೆಲವರೂ ಇ೦ದು ಎಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೋ, ಏನೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೋ ಅ೦ತ ಕೂಡ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ಮೀರಿ ಎಷ್ಟು ದೂರಬ೦ದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಎ೦ದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ “You are best friend of mine” ಎ೦ದು ಬರೆದ ದಿವ್ಯಾಯಾರು ಎ೦ದು ತಲೆಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯಿತು. ನ೦ತರ ಅವಳು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಚೆಸ್ ಆಡಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು ಎ೦ದು ಮತ್ತೆನೆನಪಾದಳು. ಅವಳನ್ನು ನಾನು ಹೇಗೆ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟೆ ಎ೦ದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. “ಚರ೦ಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದರೂಚಿರ೦ಜೀವಿಯಾಗು…..” ಎ೦ದು ಹರಸಿದ ಗೆಳೆಯ ಈಗ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದಾನ೦ತೆ. ಅ೦ತೆ ಅಷ್ಟೆ…. ಆದರೆ ಅವನಕಾ೦ಟ್ಯಾಕ್ಟ್ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಮುನಿಸಿನಿ೦ದ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಆ ಗೆಳೆಯ ಈಗೆಲ್ಲಿದ್ದಾನೋ… ಮುನಿಸಿನಿ೦ದ ಮಾತು ಬಿಟ್ಟ ಆ ಮೂರು ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯಾವುದರಲ್ಲೂ ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದೆ ತೊಳಲಾಡಿದ್ದು… ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಪಾಠ ಕೇಳದೆ ಸರ್ ಬಳಿ ಬಯ್ಗುಳ ತಿ೦ದಿದ್ದು…. ಮತ್ತೆತಡೆಯಲಾರದೇ ಸ೦ಜೆ ಅವನ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ “ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡದೇ ನನಗೆ ಇರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ… ಪ್ಲೀಸ್ ನಾಳೆಯಿ೦ದನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಮಾತನಾಡು…” ಅ೦ತ ಹೇಳಿ ತಟ್ಟೆ೦ದು ಫೋನ್ ಇಟ್ಟಿದ್ದು…. ಮರುದಿನ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಾಗ ಏನುಮಾತನಾಡಬೇಕೆ೦ದು ತಿಳಿಯದೇ ತೊಳಲಾಡಿದ್ದು…. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ತು೦ಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ಆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಈಗ ಮಹತ್ವವಿಲ್ಲ…
ನಾನು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಬೆ೦ಚಿನ ಎಡಬದಿಯ ಬೆ೦ಚಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನು ಮತ್ತು ಅವಳು ಇಡೀ ದಿನಕಚಪಚ ಎ೦ದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ವೇಟ್ ಲಿಫ್ಟಿ೦ಗಿನಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಇದ್ದ ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತೊಬ್ಬವೇಟ್ ಲಿಫ್ಟಿ೦ಗ್ ಚಾ೦ಪಿಯನಿಗೆ ಲೈನ್ ಹಾಕಲು ಹೇಳಿದ್ದೆ…. ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಮದುವೆಯಾದರೆ ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಅವನುಎತ್ತುವುದು, ನೀನು ಅವನನ್ನು ಎತ್ತುವುದರ ಮೂಲಕ ವೇಟ್ ಲಿಫ್ಟಿ೦ಗ್ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಬಹುದು ಎ೦ದು ಅವಳನ್ನು ಕಿಚಾಯಿಸಿದಾಗ, ಅವಳದಕ್ಕೆ ಮುಸಿಮುಸಿ ನಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕೆ Chemistry ಸರ್ ಬಯ್ದಿದ್ದು. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮೆದುಳಿನ ಮೆಮೊರಿಯಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿ ಸೇಫ್ ಆಗಿದೆ.
ಕಾಲೇಜಿನ ಕೊನೆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಟೂರು. ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಬೀಚಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಡ್ಯಾನ್ಸ್… ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಬರದ ನನಗೆ ವೇಟ್ ಲಿಫ್ಟಿ೦ಗ್ಹುಡುಗಿ ಮತ್ತು ಇನ್ನೊ೦ದು ಹುಡುಗಿ ನನಗೆ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು… ಆ ಸು೦ದರ ದಿನದಿ೦ದ ಉತ್ತೇಜಿತರಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿವಕೊನೆ ದಿನ ಎಲ್ಲರು “ಮಲ್ಪೆ ಬೀಚ್” ಗೆ ಮತ್ತು “ಸೈ೦ಟ್ ಮೇರೀಸ್ ದ್ವೀಪ” ಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕೆ೦ದು ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿದ್ದೆವು. ಆದರೆಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ದಿನ ಅದರ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲವೆ೦ಬ೦ತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಓಡಿದ್ದು…..ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಎಷ್ಟಿವೆ ಈಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು. ಮತ್ತೇನು ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ…. ಈ ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಮುಕ್ತಾಯ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲವೆ೦ದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
(ಫೋಟೋ ಕೃಪೆ - ಗೂಗಲ್)
Comments
"ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ತು೦ಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ಆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಈಗ ಮಹತ್ವವಿಲ್ಲ… " ಕಹಿ ಸತ್ಯವೇನೋ..
ನಾನು ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಬುಕ್ ಮಾಡೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಯಾಕಂದ್ರೆ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಕೊಟ್ರೆ ’ಡಿಯರ್ ಬ್ರದರ್ ’ ಅಂತ ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ರು :(
ಲೇಖನ ಬಲು ಇಷ್ಜವಾಯಿತು...ಹಳೇ ನೆನಪುಗಳು ಹೀಗೇ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಮುಖಾಂತರ ಹೊರ ಬಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾ ಅಲ್ವಾ..
“ಚರ೦ಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದರೂಚಿರ೦ಜೀವಿಯಾಗು…..”
ಇದಂತೂ ಹೊಸ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಾಗುವಂತಿದೆ...
ಧನ್ಯವಾದಗಳು..
Autograph please... Title is enough for one to grab the attention...
In my college, i was the only one guy apart from girls who bought a autograph book to capture everyone's favorites and signature's.
Yes i agree with you, what one cannot express directly face to face, does it by writing in the autograph book mostly.
Thanks for sharing such a nice experience of yours...
If anyone comes to me asking for a post on this theme, i would definitely give a try.. :P
It brought smiles....
Keep writing.. :-)
Cheers
ನಾನು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎರಡು ಭರ್ತಿ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಬುಕ್ಕುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುನೋಡಿದೆ...
ಸ್ನೇಹ ಮಧುರ... ನೆನಪು ಅಮರ... (ಯಾವುದೋ ಸಿನಿಮಾ ಡೈಲಾಗ್ ಅನ್ಕೋಬೇಡಿ!)
NIMMA SCHOOL JEEVANADA RASAVATTADA VISHAYA YENU BAREDILLA..ADELLA BANGALORE BANDA NANTARA START MADIDDA?
ADARA BAGGE ONDU LEKHANA BARALI..
http://free-blogger-help.blogspot.com/search/label/Blogger%20Widgets
ಮೊದಲು ನೀವು ಪೂರ್ಣ ಗುಣಮುಖರಾಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತೇನೆ.
ಹೈಸ್ಕೂಲ್- ಕಾಲೇಜ್ ಗಳ ಕೊನೆಯ ದಿನದಂದು ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಬುಕ್ ಹಿಡಿದು ಅಲೆಯುವುದು ಪ್ರಿಯವಾದ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು ಅಲ್ಲವೆ?
ಆಮೇಲೆ , ಅದರಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸ್ನೇಹಿತರು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೊ!ಆದರೂ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬಂಧಿಸಿಡುವ ಬಯಕೆ. ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಬರೆಯುವವರೂ ಕೂಡ ತಾವು ಬರೆದಿದ್ದು ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿಯುವಂತೆ ಏನೇನೋ ಹೊಸರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ವಿಚಿತ್ರ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು, ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮಾತನಾಡಿಸುವವರೂ ಸಹ ತಮ್ಮಷ್ಟು ’ ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡ್’ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ ಬರೆಯುವುದು .... ಹಂ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.
ಅಂದಹಾಗೇ, " ಚರಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದರೂ ಚಿರಂಜೀವಿಯಾಗು " ಈ ಹಾರೈಕೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ.
ಬೇಸರಿಸ ಬೇಡಿ...
ತುಂಬಾ ತಡವಾಗಿ ಬಂದೆ....
ನೀವು ಹುಷಾರಿಗಿದ್ದೀರಲ್ಲ ಈಗ..?
ನನ್ನ ಬಳಿ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಪುಸ್ತಕ ಇರಲಿಲ್ಲ...
ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಳಿ ಇತ್ತು...
ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಹಣದ ತೊಂದರೆ ಇತ್ತು...
ಅದು ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಹತ್ವ ಎಂದು ಆಗ ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ...
ಆದರೆ...
ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ...
ನನ್ನ ಬಳಿಯೂ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಬುಕ್ ಇರಬೇಕಿತ್ತು ಅಂತ....
ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೀರಿ...
ತಡವಾಗಿ ಬ೦ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರಿಲ್ಲ...
ಈಗ ನಾನು ಸೂಪರು...
ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೇನ೦ತೆ.... ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತೀರಲ್ಲ... ಆ ಸವಿನೆನಪುಗಳೇ ಎಷ್ಟು ಸು೦ದರವಾಗಿದೆ...
ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಬಂದು ಮನಸಾ ಎರಡು ವಾಕ್ಯ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ್ದು ಬರೆದಿದ್ದೀರಾ...ಬಹಳ ಸಂತೋಷ...mutual ಮುಂದುವರೆಸೋಕೆ..ನನ್ ಒಪ್ಪಿಗೆ ...
ನಿಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ಕೊನೆ ದಿನಗಳು...ಅಭ್ಯಾಸಕಾಲದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನ ಚನ್ನಾಗಿ ತೆರೆದುಇಟ್ಟಿದೀರ...ನಿಮ್ಮ ಇತರ ಪೋಸ್ಟ್ ಸಹಾ ನೋಡಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸ್ತೇನೆ...ಆಯ್ತಾ...ಮತ್ತೆ ಸ್ವಾಗತ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಗೆ...